Uçan Çiçek Treni ve İlkbahar Dostluğu

Bir varmış bir yokmuş,

Minik bir kız vardı, adı Işılay'dı. Işılay, rengarenk oyuncak arabaları ve trenleri çok severdi. Ama en çok sevdiği şey, ilkbahardı! İlkbahar geldiğinde, bahçedeki bütün çiçekler açar, her yer cıvıl cıvıl olurdu.

Günlerden bir gün, Işılay bahçede oynarken, minik bir tren gördü. Bu tren diğerlerinden çok farklıydı. Vagonları çiçeklerden yapılmıştı! Pembe güllerden, sarı papatyalardan, mor lavantalardan… Her vagon ayrı bir çiçek bahçesi gibiydi.

Işılay, trene yaklaştı. "Merhaba," dedi. "Sen kimsin?"

Tren, hafifçe öksürdü. "Ben Uçan Çiçek Treni'yim. Ama çok üzgünüm."

Işılay merakla sordu: "Neden üzgünsün ki?"

Tren, "İlkbahar Peri'si hastalandı. Bütün çiçekler solmaya başladı. Çiçekleri iyileştirecek özel bir tohumu almam gerekiyor, ama çok yavaşım." dedi.

Işılay, Uçan Çiçek Treni'ne yardım etmek istedi. "Ben sana yardım edebilirim! Benim hızlı arabalarım var. Tohumu birlikte alalım!" dedi.

Uçan Çiçek Treni sevindi. "Gerçekten mi? Çok naziksin!"

Işılay, kırmızı arabasına bindi. Uçan Çiçek Treni de onun arkasından yavaş yavaş ilerledi. Yolda giderken, güneş gülümsedi, kuşlar şarkı söyledi. Ama çiçekler hala solgundu.

Nihayet, tohumun olduğu yere vardılar. Işılay arabadan indi ve minik tohumu aldı. Tohum, yıldız gibi parlıyordu.

Işılay, tohumu Uçan Çiçek Treni'ne verdi. Tren, tohumu vagonlarına serpti. Bir anda, bütün çiçekler canlandı! Renkleri daha parlak, kokuları daha güzel oldu.

İlkbahar Peri'si iyileşti. Bütün bahçe yeniden cıvıl cıvıl oldu. Işılay ve Uçan Çiçek Treni çok mutluydular. Gerçek birer dost olmuşlardı.

O günden sonra, Işılay ve Uçan Çiçek Treni her ilkbahar birlikte çiçekleri gezdi. Çiçeklere su verdiler, onlara şarkılar söylediler. Her zaman birbirlerine yardım ettiler. Çünkü biliyorlardı ki, en güzel şey arkadaşlık ve yardımlaşmaydı.

Şimdi gözlerini kapat, Işılay gibi güzel rüyalar gör. Unutma, sen de çok özel ve sevgi dolusun. Tatlı uykular.