Minnoş ve Tırmık Kedi ile Gizemli Hazine

Bir varmış bir yokmuş, evvel zaman içinde, kalbur saman içinde, yemyeşil bir ormanın kenarında şirin bir kulübede Minnoş adında meraklı bir kedi yaşarmış. Minnoş, tüyleri bembeyaz, gözleri ise zümrüt yeşili, pırıl pırıl parlayan bir kediydi. Onun en yakın arkadaşı ise adının hakkını veren, her daim bir şeyleri tırmalamayı seven, tüyleri yumuşak turuncu renkte olan Tırmık adında bir kediydi. Bir sabah, Minnoş, kulübenin tavan arasında tozlu bir sandık keşfetti. Sandığın içinde eski, sararmış bir harita vardı. Haritada, kulübelerinin yakınlarındaki gizemli bir ormanın içinde saklı bir hazineye giden yol çizilmişti.

Haritayı gören Minnoş'un gözleri heyecanla parladı. Hemen Tırmık'ı buldu ve haritayı gösterdi. Tırmık, önce haritadaki çizgilere şüpheyle baktı ama Minnoş'un coşkusu onu da etkilemişti. Birlikte hazine avına çıkmaya karar verdiler. Sabah güneşi ormana ilk ışıklarını gönderirken, iki maceraperest yola koyuldu. Harita, onları ormanın derinliklerine, daha önce hiç gitmedikleri patikalara yönlendiriyordu. Yolda, rengarenk kelebekler kanat çırpıyor, kuşlar neşeyle cıvıldaşıyordu. Minnoş, haritadaki işaretleri dikkatle inceliyor, Tırmık ise çevreyi koklayarak ilerliyordu.

Haritanın bir noktasında, devasa bir meşe ağacının altında durdular. Ağacın gövdesinde, haritadaki işarete uyan, garip bir oyuk vardı. Minnoş, merakla patisini oyuğa soktu. İçeriden küçük, ahşap bir kutu çıktı. Kutuyu açtıklarında, içinde altın veya mücevher yerine, birbirine kenetlenmiş iki küçük ahşap hayvan figürü buldular. Bir tanesi Minnoş'a benziyordu, diğeri ise Tırmık'a. Minnoş, figürleri eline aldığında, kalbinin sıcacık olduğunu hissetti. Bu hazine, beklediği gibi parlak ve değerli değildi ama ona çok daha fazlasını ifade ediyordu.

Minnoş, kutudaki diğer figürü Tırmık'a uzattı. Tırmık, figürü mama parmaklarının arasına aldığında, yüzünde tatlı bir gülümseme belirdi. Anladılar ki, en değerli hazine, paylaşılan dostluk ve birlikte geçirilen zamanlardı. Bu ahşap figürler, onların ne kadar iyi arkadaş olduklarının somut bir kanıtıydı. Oradan ayrılırken, Minnoş ve Tırmık, el ele (ya da daha doğrusu patilerinde figürlerle) evin yolunu tuttular. Ormanın huzurlu sesi eşliğinde, kalpleri sevgi ve memnuniyetle dolu olarak yuvalarına döndüler. O gece, iki dost, buldukları hazineyi yataklarının yanına koyup, birbirlerine sokularak uyudular, en güzel rüyalar onların peşindeydi.